این ایل ایاب و

ذهاب می کردند . محل ییلاق آنها در بیضاء و رامجرد و محل قشلاق آنها در حوزه شهرستان

داراب بوده است ُ مدت زمانی است که در داراب اقامت نمودند چون زبان همه آنها ترکی است

باید اصل آنها از ایلات ترکستان باشد که در زمان سلاطین سلجوقی و سلاطین مغول به ایران

آمده و در فارس توقف نموده اند چنانکه تا کنون یک طایفه از ایلات ترکمان دشت خوارزم را

بهارلو گویند . قشلاق این ایل صحرای ایزد خواست لارستان و جلگاه داراب و ییلاق آن نواحی

رامجرد و مرودشت و کمین بود. چندین سال است از نواحی داراب حرکت نکرده در زمستان و

تابستان در چادرهای سیاه در کنار رودخانه های داراب منزل دارند و حکومت و ضابطی این ایل

از زمان نادر شاه با حاج حسین خان نفر بوده و بعد از وفات او فرزندش محمد تقی خان قرار

گرفت . بعد از وفات او پسرش علی اکبر خان ضابط گردید و در سال ۱۲۶۷ قمری ملا احمد

بهارلو از تیره احمد لو در قید علی اکبر خان نفر محسوب بود و علی اکبر خان ملا احمد را از

شیراز با قید و زنجیر و صد نفر سرباز برداشته به جانب داراب روانه گردید . چون به

سروستان رسیدند چندین سوار از قبیله ملا احمد آمدند و در نیمه شبی ملا احمد را از قید نجات

دادند و در سال ۱۲۶۸ تمام تیره های بهارلو با ملا احمد موافقت کردند و از جانب دیوانیان

خلعت ضابطی بهارلو و لقب خانی برای ملا احمد برده و او را احمد خان حاکم بهارلو گفتند و

وچند سال با استقلال با دوستان مهربانی و دشمنان خود را فانی نمود در سنه ۱۲۷۵ وفات

نمود و به اندک وقتی تیره های بهارلو با یکدیگر شوریدند جنگها کردند و خصومت ها نمودند

به اندازه ای که از کشتن و غارت و اسیر کردن از یکدیگر اغماض نداشتند به اندازه ۵۰۰ نفر

از ایل بهارلو خواه به دست یکدیگر خواه به لشکر دیوانی کشته گشتند تا اینکه در سال ۱۲۷۹

چراغعلی بیگ پسر شاه علی بیگ از تیره تلکه بهارلو که سمت مباشری ایل بهارلو را داشت

به زور بازو و فصحت زبان و درستکاری